Dorodna gąsienica

                                   Dorodna gąsienica.

  

  Idę sobie, idę ścieżką. Wracam ze spaceru nad Odrą. A tu patrzę: ktoś wędruje tą samą drogą, co ja, tyle, że wybrał trasę w poprzek. 

  Nie będziemy sobie wchodzić w paradę i kłócić się o pierwszeństwo - myślę. Nie wiem, co pomyślała napotkana osóbka, a raczej OSOBA, ale na mój widok przyspieszyła kroku. Widać nie chciała o niczym słyszeć, ani wchodzić w dialogi z ogromną obcą o tak dziwnym, raczej odpychającym wyglądzie, jak mój, bo pędziła niczym pociąg dalekobieżny. Zamierzała jak najszybciej się skryć, dlatego podążała ku nieprzebytej dżungli - najgęstszej trawie w okolicy.

  Zanim znikła, zobaczyła nad sobą wielkie, szklane oko, zachowywało się spokojnie, cicho, gapiło się tylko długo i nie odstępowało na krok.

  Zapewne,gdy dotarła do domu, o wszystkim opowiedziała swoim krewnym, wyolbrzymiając i upiększając fakty, aż zrobiła się z tego barwna historia. Zapisano ją tajemniczymi znakami na skrzydłach motyla tego gatunku.     

   A tak wyglądała z twarzy:

  Nie wiem, w co przemieni się moja gąsienica, na pewno w jakiegoś egzotycznego olbrzyma: motyla, albo ćmę.

Eden działkowy

 Ogród Eden przetrwał do naszych czasów w postaci ogródka działkowego. Działka Edenu. Wystarczy przejść się środkiem głównej alei i zobaczyć, jak piękno kipi ze wszystkich stron przez płoty, wprost na nas.
  Gdziekolwiek spojrzeć, wszędzie coś się dzieje: tętnią dźwięki, jarzą się kolory, zapachy upajają, dojrzewające owoce kuszą swoimi smakami, światła trzęsą się w gęstwinach. Ciepły wiatr szepcze i szeleści w liściach drzew i krzewów.
  Cała to scenografia wyreżyserowana została rozmiłowaną, cierpliwą, czułą ręką ludzką. Każdy kawałek ziemi obdarzony główną rolą z kluczową kwestią i pointą na końcu. Teatr wielki z nieustającymi owacjami na stojąco. I znowu bis...     

   

  No nie, wiewiórka to inna działka Edenu - park. Dała się podejść, bo bardzo zajęta, coś skwapliwie wcinała. Ale co to było - tego nie wiem...